La Alcaldesa de Lugo, Lara Méndez, presentó este miércoles a la pregonera del San Froilán 2017, Marica Campo, nombrada por la Comisión de Fiestas. En la presentación, Méndez, quien mostró su satisfacción que en este 2017 sea una mujer pregonera, después de tantos años, también hizo hincapié en la gran presencia femenina en la programación de estos festejos.

"Hablar de Marica Campo es hablar de una persona dedicada a la docencia de vocación, una persona referente en nuestra ciudad y en nuestra provincia, icono cultural de la literatura, una persona que tiene escrito mucho, pero que le gusta más leer que escribir. Hablar de Marica Campo es hablar de una apasionada por Lugo", destacó la Alcaldesa.

Tras el pistoletazo de salida de las fiestas patronales luguesas, tuvo lugar un espectáculo pirotécnico. Los actos para la jornada inaugural del San Froilán incluyen también el concierto de Goran Bregovic y las actuaciones de las orquestas Metamovida y Essencia.

Hasta el próximo día 12 tendrán lugar unas 200 actividades, Mañana martes, día del San Froilán, a las 11:00 horas, tendrá lugar la apertura de la feria de antigüedades y coleccionismo en la calle de la Raíña. La Corporación Municipal realizará un año más la ofrenda a San Froilán, a las 12:00 horas, acompañados por la agrupación Raíces do Campo y la Banda Municpal de Música. a lo largo del día habrá pasacalles a cargo de Son de Cores, Caivanca, Los Charangos de Neda, Raíces do Campo, Valuras y Devandoira Infantil. La Penúltima amenizará la sesión vermú, en el Campo Castelo, y la orquesta Costa Dorada la verbena, en la Plaza Maior. Los conciertos del día del patrón correrán a cargo de Edgar Bao y Rosa Cedrón, así como de los Djs Army, Manu Chady, Dr Think y Frisco y Marcós Peóns. Como es de costumbre, mañana también tendrá lugar una sesión de fuegos artificiales.

Marica Campo, que firmó en el Libro de Oro del Ayuntamiento, ofreció un pregón poético, que rebosó optimismo, alegría y ganas de vivir, "que son las que hacen que los pueblos progresen", según lo definió la propia pregonera.

Pregón San Froilán 2017

Póñano xa á intemperie
-fálolles do corazón-
para que a festa comece.

Igual que unha cantareira
das que andaban os camiños
quere ser a pregoeira.

Mais, como non teño xeito,
-e fáltanme voz e oído-
voulles falar ao dereito.

Direi as cousas rimadas,
en tríades, por facer
máis amena a parolada.

Non darei pinchacarneiros
-aínda que o corpo mo pida-
por mostrar o meu contento.

Que me sinto tan honrada
por estar agora aquí,
que debo loitar coas bágoas.

Habían ser de alegría
que a nostalxia non nos cómpre
para facermos folía.

===============

Pido, señora alcaldesa,
concelleiras, concelleiros,
autoridades, licenza

para dicir o que penso,
o que sinto e que me peta
con cariño e con respecto.

Mais antes quero dar grazas
por confiardes en min
para unha función tan grata.

Chamar á festa é fermoso,
mais para eu estar á altura
preciso do alento voso.

Se aínda así non acertase,
agardo benevolencia,
que é humano trabucarse.

Antes ca min pregoaron
persoas de gran prestixio:
eu ben quixera emulalos.

Lugueses, luguesas, xentes
vidas desde outras terras,
pequenos e adolescentes:

a festa non ten idade,
-non nos quiten o bailado-
que é fonte de mocidade.

Non lles vou falar de min,
non son a protagonista
do que se celebra aquí.

Protagonista é o pobo
que se alza contra a tristura
e estrea un sorriso novo.

Porque chega o San Froilán,
a mellor festa galega
e estamos un ano máis.

É un conxuro para o inverno
que facemos cada outono
e escribimos no caderno

que garda os días felices,
en que esquecemos as penas
mais as súas cicatrices.

Non lles vou falar de min
nin dos recordos que levo
no faiado do maxín.

Da miña cara de pampa
ollando o pozo da morte,
do olor a “garrapiñadas”,

das mesas das “pulperías”,
elementais e lavadas
con regueiros de lixivia.

Dos carruseis de cabalos
de madeira, que xiraban
como saltando valados.

Da tómbola do xamón
e tamén da Caridade,
das bailadas no Cantón.

Da Praza de San Domingos,
ateigada de sorpresas,
e do teatro Argentino

na Praza da Soidade
que non nos deixaban ver
por ser menores de idade.

Seica había picardías
e mozas con pouca roupa
impropias das xentes pías.

Tampouco lles vou falar,
aínda que xa o estou facendo,
porque me custa calar,

da gran carreira de motos
polo arredor da muralla,
de Vega facendo fotos.

Das vacas e os bois na feira,
hoxe estación de autobuses,
dos labregos e as labregas

cheos de sabedoría,
Pelúdeces, Filomenas,
ollando con ironía

o que vían polas rúas,
as meixelas coloradas,
fronte ás pálidas fazulas

de rapazas requintadas
con zapatos de tacón
e cabeleiras cardadas.

Bastantes cousas mudaron,
mais outras seguen tal cal,
seica os anos non pasaron.

Pasamos nós e deixamos
unha herdanza de alegría
cada vez que festexamos.

===================

Mais cómprenos recordar,
sexamos crentes ou non,
a vida de San Froilán.

Que o santo existiu é historia,
mais o do lobo quizais
é un capricho da memoria.

Porén a lenda é fermosa
e encerra grande ensinanza
que nos convén facer nosa.

Lugués do século nove,
o mesmo baixa valgadas
que polas montañas sobe.

Vai predicando o Evanxeo
e facendo fundacións
cos ollos postos no ceo.

Nunha destas correrías
aconteceu o milagre
ao que antes me refería.

Disque o burriño do santo
viña cargado de libros
e el ao seu par camiñando.

A barriga de mal ano
sacou un lobo famento
engulipando aquel asno.

Contan que o santo falou
e con palabras moi duras
sobre as costas lle botou

o que antes cargaba o burro.
Os que o miraban pasar
ficaban co abraio mudos.

Mansiño como unha ovella
ía o lobo relevando
á vítima que comera.

Exemplo, pois, de xustiza.
(Non creou xurisprudencia,
por iso poucos o imitan).

Se o fixeren, canta paz
habería neste mundo
de ladróns e lacazáns!

Menos mulleres matadas
pola praga do machismo
e menos asoballadas.

::::::::::::::::::

A festa tamén é un libro,
o prólogo é o pregón
e nós imos escribilo.

Que beba en copa de pedra
xunto con nós a muralla
ese bo viño que alegra.

Ela é a roda do tempo
dos que están e dos que non,
mais van no noso fardelo.

Da memoria da cidade
non se borran, sempre quedan
a facer eternidade.

Pimentel e Rosalía
andaron por estas rúas,
Cunqueiro e Manuel María,

Xoán Montes e Novoneyra,
e outras glorias de Galiza
nunha moi longa ringleira.

Glorias de Galiza son
cantos para nós gardaron
a lingua que nos creou.

Mulleres e homes sen nome
nas crónicas nin nas rúas,
que son os que a vida moven,

os profesionais honrados,
os dos oficios humildes:
van os seus nos nosos pasos.

Xentes coma o río Miño
que non son auga pasada
e aínda moven o muíño.

Volvan ao seu San Froilán
porque están todos en nós
e en nós seguen a gozar.

A quen viñemos despois
pasáronnos esta vida
con esta celebración.

Tamén nós lla pasaremos
aos que nos seguen detrás
e neles perduraremos.

Igual que follas voando,
douradas na luz do outono
a caer, mais regresando.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Recomendaba Catón
mesturar coas inquedanzas
divertimento a cachón.

En tempos de adversidade
festexar e estar coa xente
é ben xenerosidade.

Esaxerar a alegría
réstalle importancia ás penas
como á noite a luz do día.

Que a alegría é un tesouro,
por iso Franklin dicía
que todo o converte en ouro.

Rir fainos moito mellores,
a alegría é contaxiosa
en pequenos e en maiores.

A alegría non se gasta,
fabrícase ao alegrarnos,
é como cousa de maxia.

Temos, xa que logo, a obriga
de mandarlle moita ao mundo
que non a ten e a precisa.

E non esquecer tampouco
que a nosa festa remata
canda os dereitos dos outros.

Facer festa non é ir
destruíndo o patrimonio
e emporcallando o porvir.

Que o porvir quere limpeza,
sen ela non hai futuro
para nós e para a terra.

Un pouco de desmedida
e moito máis de cordura
farán a festa cumprida.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Ánxel Fole, que sabía
todos os xeitos dos lobos,
e abofé que os coñecía,

nun apócrifo de vello
chamado Cousas luparias
dábanos este consello:

“Non comen froitos do mar
os lobos, non comen polbo,
non han vir ao San Froilán.

Así que non teñan medo
e non perdan as verbenas
nin deixen de ir aos concertos”.

Así Neumandro asinaba,
o que lin nun exemplar
entre os libros de Fusalba.

Non o busquen, vai no vento,
e non podo asegurar
se foi verdade ou invento.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

A música é un gran licor,
e o baile un médico sabio,
mais sobre todos o amor.

Sen amor non temos festa
nin nada que celebrar,
que o amor suma e non resta.

Namórense ben máis veces
mesmo da mesma persoa
como din os portugueses

alí onde dona Inés
agarda volver un día
para beixar o seu rei.

Co amor medra o corazón
e devén en casa grande,
póñano desde hoxe ao sol.

Ninguén se sinta estranxeiro,
que da gran nave da terra
todos somos pasaxeiros,

e pasaxeiras, xa ora,
pola ruta das galaxias
os de aquí e os de fóra.

A risco de repetir
o que lles veño dicindo
volvo de novo a dicir:

A festa ten que ir en nós
e deixar que saia fóra
con sentimento e paixón.

Lucenses e outros festeiros,
luguesas, familia grande
dos nacidos baixo o ceo,

viva sempre o San Froilán,
que veña a paz a esta terra,
que a ambición se volva pan

na mesa de todo o mundo.
Non esquezamos soñar,
o quefacer máis fecundo.

Ha marchar o San Froilán,
mais como o gato de Alicia
deixará o riso no ar.

Que así sexa, sexa así,
que vivan Lugo e Galiza
e cantos saben sorrir.

Moitas grazas.

Audio

• Lara Méndez, presentou este mércores á pregoeira do San Froilán 2017 | Descargar mp3
• Marica Campo, sobre o inicio do pregón | Descargar mp3