La Concejalía de Cultura, Turismo, Juventud y Promoción de la Lengua, que dirige Carmen Basadre, preparó, junto a 7 grupos de teatro de Lugo, una actividad para conmemorar el Día Mundial del Teatro, que arrancó a las 18:00 horas.

Lucho, Hipócrita, Achádego, Microefectos, Palimoquiños, Lucecús e Ítaca hicieron intervenciones de microteatro en distintos puntos de la Praza Maior a lo largo de esta tarde, finalizando con la lectura de un manifiesto, delante la Casa Consistorial.

Anteriormente a la lectura, Carmen Basadre les agradeció a todas y cada una de las personas participantes el papel tan importante que representan hoy y durante todo el año en la cultura de Lugo y los invitó a seguir haciendo trabajando por hacer, pensar y reír a Lugo.

Manifiesto

Nos tempos que corren agárdase que un manifesto sexa un berro enrabiado, cargado do velo que corre cheo de razón polas nosas veas, un berro que bata como puño nas paredes de cristal coas que nos encerra o poder, cada día máis asfixiantes, cada día menos disimuladas, cada día máis enlamadas. Pero este manifesto non é un berro, non precisa de volume nin carraxe para sosterse. Este manifesto é unha gargallada, un rirse a boca aberta, un desperrecharse.

Porque a rabia é a arma da guerra, pero a risa é a bandeira da resistencia, é a intelixencia, é a liberdade.

E o teatro é a república da liberdade. O teatro é o territorio onde podemos matar ao rie, fundar unha acrópole de mulleres, brindar con santos e apóstolos. Esa terra fértil onde unha mesa e dúas cadeiras son unha terraza do París dos 50, onde o activo máis importante é a complicidade do público, ese lugar sagrado onde as sombras cobran vida e dinnos: o teatro non imita a vida, o teatro soña o mundo que desexamos, é a materia prima coa que construír a sociedade futura.

O teatro é o Estado Confederado das valentes, das libres, das que non calan se as asoballan, das que rin.

Mesmo aquelas obras máis dramáticas, aquelas traxeidas máis intensas, teñen á risa observándoas caladiñamente dende caixas. Porque sen ela non serían nada. Como recoñeceríamos os días tristes se nunca coñecéramos os alegres?

O teatro é o xogo máis construtivo de todos cantos xogamos, as súas regras son autonomamente consentidas e fainos o tremendo agasallo de pdoer ser doutro xeito, que non é pouco.

Que xente fútil seriamos se abandonásemos a partida na que nos xogamos a beleza, a verdade, a diversión e a emoción. Todo está inzado de trampas e hai unha vontade allea que se empeña en poñer fin a un xogo de séculos, antigo e próspero como a vida.

Que non nos confundan, que non terxiversen os nosos guións escritos co lapis da honestidade, escritos para facer pensar máis aló dos dogmas. Criminalizar a liberdade supón frivolizar o discurso do odio.

Prohibido xogar, prohibido rir, din.

A risa e o xogo é o que nos fai diferentes. O que nos leva a crernos máis intelixentes e, desgraciadamente, superirores ao resto de animais.

Ao poder xamais lle pode gustar a risa, nunca estará da parte das qeu xogamos e ensaiamos como mudar a realidade. O poder non quere que saibamos rir, nin soñar. Quérenos mansas coma bestas -con toda a admiración que temos nós polas bestas- que tiran dunha carruaxe dourada onde pasea un tirano nu.

Son as xentes do teatro as que sinalan o absurdo da escena e rin, e proclaman sen medo: Morte ao rei aburrimento! Viva a risa! Viva a intelixencia! Viva a liberdade! Vivan os personaxes que falan sen cancelas coa nosa voz! Vivan os títeres, porque eles todo o poden dicir! E vivan, tamén, as teatreis valentes que erguen a súa voz sen medo contra os abusos, contra o machismo. Contra a inxustiza! Viva, en fin, o teatro proque nesta nación de táboas e escuro somos libres e verdadeiras!